Λογοτεχνικά

ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ Στίχοι 343 - 446

 

 

 

 

ἐτότες πρεμαζώνουνται οὖλα τά παλληκάρια,

 

 

ν’ ἀκούσουσι τά γράμματα ‘ς τά Κροῦσα ‘ς τά πηγάδια.

 

 

«Δάσκαλε Γιάνν’, ἐχάθηκες, δίχως κιανένα πράμμα,

 

 

ἄν 'αἵ κ’ ὑπᾶς εἰς τοῦ πασᾶ», τοῦ λέσιν εἰς τό γράμμα.

 

 


 

«Δάσκαλε Γιάνν’, ἐχάθηκες ἄν πᾶς νά προσκυνήσης,

 

 

καί 'ς τά βουνά τσοί Σφακιανούς ἔρημους θά τσ' ἀφήσης»·

 

 

τότε φωνιάζ' ὁ Δάσκαλος νά καταιβού κ’ οἱ γιάλλοι,

 

 

 

ς τό λάκκο νά πρεμαζωχτοῦν οὖλοι μιτσοί μεγάλοι.

 

 


 

ν' ἀκούσουν τήν παράκλησι καί τές νά σηκωθούσι,

 

 

νά ὑπάσιν εἷς τό φάραγγα τσοί Τούρκους νά κρατούσι.

 

 

Πέμπει καί γράμματα παντοῦ νά 'ρθουν οἵ γιαντρειωμένοι,

 

 

πού τσή κορφές ἐπά κ’ ἐκεῖ ἤσαν διασκορπισμένοι.

 

 

Ἐλάστε σεῖς Γιαλιθιανοί καί σεῖς οἱ γί Ἀγορίτες,

 

 

καί σεῖς οἵ μέσα χωριανοί, καί σεῖς οἱ Ἀνωπολίτες.

 

 


 

οὖλα νά παραιτήσετε πάμματα καί κουράδια,

 

 

κ' ἐλάστε γιά νά σμίξωμε 'ς τά Κρούσια 'ς τά Πηγάδια

 

 

 

Ἴντα τά θέλομεν ἐμεῖς τά πράμματα καί πλούτη,

 

 

ἄν ‘αἵ καί δέ νικήσωμε καί τή βολάν ἐτούτη ;

 

 

Θωρῆτε οὖλο τό λαό τσή Κρήτης πῶς περνούσι,

 

 

 

ἀπού ‘ναί μέ τσ' Ἀγαρηνούς μαζύ τωνε καί ζιούσι.

 

 


 

ἐδέτσι θά τή πάθωμε κ’ ἐμεῖς ἀπού τό Τοῦρκο,

 

 

ἄν 'αἵ καί δέ νικήσωμε 'ς τόν πόλεμον ἐτοῦτο.

 

 


 

λέει καί τοῦ Πρωτόπαπα γιά νά τσοί πρεμαζώξη,

 

 

καί νά 'βρεθού 'ς τό φάραγγα πριχοῦ νά ‘ξημερώση.

 

 

Γράμματα πέμπου τοῦ Πασᾶ μέ τσοί μαντατοφόρους,

 

 

πῶς θά τόν ἀνημένουσι 'ς τοῦ Φάραγγα τσοί πόρους,

 

 

πῶς, ὥστε ν' ἀναπνέουσι καί νά χτυπᾶ ἡ καρδιά τῶν

 

 

εἰς ἐντροπήν τῶν τό 'χουσι νά δώσου τ’ ἅρματα τῶν.

 

 

Κ’ αὐτόνος ‘πού τά ‘γύρεψε 'σάν ἔναι παλληκάρι,               371/1062

 

 

 

 

 

 

ἀπού τή μπούκα δίδουν τά κ' ἄς 'πάη νά τά πάρη.

 

 

Μά κ’ ὁ σαής 'ς τ' ἀστήθι τοῦ τό 'στέρεψε τό γράμμα,

 

 

γιά νά τό 'πάη τοῦ Πασᾶ δίχως κιανένα πράμμα.

 

 

Κάτω ‘ς τή χώρα τῷ Σφακιῶ 'ς τοῦ Γιαλεροῦ τό σπίτι,

 

 

ἐπῆγε ντρέτα 'ς τοῦ Πασᾶ 'σάν τό καλό κανίσκι.

 

 

Καί 'κείνος τόν ἐρώτησε, δέν στέκει ν' ἀνημένη,

 

 

'σάν πόσοι νά ‘ν’ οἱ Σφακιανοί 'ς τά Κρούσια μαζωμένοι;

 

 

Λέει του δέν τά 'μέτρησα οὖλα τά παλληκάρια,

 

 

 

'σά δυό χιλιάδες 'βρίστουνται ‘ς τά Κρούσια ‘ς τά πηγάδια.

 

 

Γιά 'πέ μου, πάλι τόν 'ρωτά, ἐσύ 'ποῦ 'σαι κοντά μου,

 

 

θά ‘ρθού νά προσκυνήσουσι γῆ πόλεμο θά κάμου;

 

 

Δέν μοῦ εἴπανε γιά νά σού εἰπῶ, ἄν ‘αἵ καί μέ ‘ρωτήξης,

 

 

μά σου 'φερα τά γράμματα, καί πιάσε νά τ’ ἀνοίξης.

 

 

κ’ ἄν ‘αἵ καί θέλης γιά νά ἰδῆς, ἴντα σκοπό βαστούσι,

 

 

τά γράμματα τῶν διάβασε, κ' ἐκεῖνα θά σού ‘πούσι.

 

 

Προστάζ’ ἀμέσως ὁ πασάς κόβγου τή κεφαλήν του,

 

 

κ’ εἰς τό γιαλό τήν ἐπετά μαζύ μέ τό κορμίν του.

 

 

καί τ’ ἀσκεργιού τ’ ἐφώνιαξε γιά νά χαζιρευτούσι.

 

 

ς τό κάμπο ‘ς τήν Ἀνώπολι νύχτα θέ νά ‘βρεθούσι.

 

 

Φωνιάζει καί τοῦ μετρητή τ' ἀσκέρι νά μετρήση,

 

 

νά ἰδῆ πόσοι τοῦ λείπουσι, καιτές νά ξεκινήση.

 

 

καί φέρνουν τοῦ τό μέτρημα, λείπουσι τρεῖς χιλιάδες,

 

 

τρακόσιοι καβαλλάριδες καί γιανιτζαραγάδες.

 

 

Κ’ ὅλους τσοί πρώτους τό γιαμιᾶς ἑμάζωξε ντιβάνι,

 

 

καί τ’ ἀσκεριοῦ τ’ ἐφώνιαζεν ἐδᾶ θά βγάλη νάμι,

 

 

εἰς τς’ Ἄσες εἰς τό ‘σώχωρο, ‘ς τόν Πρίνον ἀπό κάτω, 397/1032

 

 

 

 

ἐξημερώθηκ’ ὁ πασάς μ’ οὖλο τοῦ τό φουσάτο.

 

 

ς τή μούρη 'ς τό περιχειλο ἐστέξαν τά κανόνια,

 

 

ς τό Δρακολάκι 'ς τό νερόν ἠβγαίνασιν τά βόλια,

 

 

ς τ’ ἀπάνω Πόρου τή κορφή ἐστέξαν τσή μπουρπάδες

 

 

ς τό Μεσημέρι 'ς τά γρεμνά ἠβγαίνασιν ἤ μπάλες.

 

 

Μά ἐδιαλάλησ' ὁ πασάς 'ς οὖλό του τό φουσάτο,

 

 

ὅποιος ἐκεῖνος εὑρεθῆ νά ‘μπῆ ‘ς τό Πόρο κάτω,

 

 

καί νά μοῦ φέρη σήμερο τό Σφακιανό σαντζάκι,

 

 

θέ νά ‘ναί ὁ καβάζης μου, πρῶτος εἰς τό κονάκι.

 

 

Καί πόλεμον ἀρχιξασι ‘ποῦ τό ταχύ ὡς τό βράδι,

 

 

καί κάνουσι κ’ οὐληνυχτίς μέ τ’ ἄστρα 'ς τό σκοτάδι.

 

 

Καί πάλι καί τή ταχυνῆ πόλεμον οὔλη ‘μέρα,

 

 

κ’ ὄντιμας δέν ἐφτάξασι γιά νά περάσουν πέρα.

 

 

Μά ἤ γιάλλη τή βαθειάν αὐγή μήν εἶχε ‘ξημερώση,

 

κ’ ὁ ἥλιος ὁ παντοτεινός μήν ἤβγαινε νά δώση !

 

Τσή τρίτης ‘μέρας τήν κακήν ὥραν ὁπού δηγάστε,

 

κ’ ὄσ’ εἶστε 'ς τήν Ἀράδενα πάντα θά τή θυμάστε.

 

Κάτ’ ἀπού τά Λιβανιανά οἱ Τούρκ' ἀπογυρίζου,

 

κ’ ἠβγαίνουσ’ ἀπού τό Πλακιά καί τό Στερνί πορίζου

 

ς τοῦ Διωματάρη τό σελλί πέμπου τό μιραλάη.

 

Κ’ ἐπέρασεν τό Φάραγγα, 'ς τό 'Ρωδακίνι πάει.

 

Κ’ ὁ Δάσκαλος ἐστέκετο κάτω ‘ς τό μοναστήρι,

 

ς τόν ἅγιον Ἀρχιστράτηγο, 'πού 'ναι τό πατητήρι. 420/1032

 

 

 

 

'ς τό δῶμα τοῦ μοναστηριοῦ εἶχε τό μπαϊράκι,

 

 

κ’ ἐβάσταν τό ‘ς τή χέραν τοῦ τό Σηφοδασκαλάκη.

 

 

«Φύγε, μπαϊραχτάρη μου, καί σεῖς οἱ Καπετάνοι,

 

 

γιατί μᾶς ἐτυλλίξασιν οἱ σκύλ' οἱ Μουσουλμάνοι».

 

 

Καί τότε 'σηκωθήκασι καί βάνουν τά 'ς τά πόδια,

 

 

κ’ ἐπέφτανε 'σάν τήν βροχήν ἤ μπάλες καί τά βόλια.

 

 

'ς τό πλάι 'ς τήν Ἀράδενα, 'που ‘ν’ ὁ μεγάλος πεῦκος,

 

 

ἔπεσ’ ὁ Μπουρμπαχοστρατής κ' ὁ Διγενής ὁ Πέτρος.

 

 

εἰκοσιέξε Σφακιανοί καί γεῖς Μαυροβουνιώτης,

 

 

πέφτουν ὄντε τσ' ἐσπάσασι στραθιώτης καί στραθιώτης.

 

 

κ’ ἄν δέν ἐσποῦσα τό γιαμιᾶς ἤθελα τσοί τυλλίξου,

 

 

καί μέσα 'ς τήν Ἀράδενα ἕνα νά μήν ἀφήσου.

 

 

Τό κολατσιόν ἐσπάσασι, τό μεσημέρ’ ἐφύγα,

 

 

κ’ ἀργά ‘βρεθῆκα οἱ ζωντανοί εἰς τό Τσουνί τοῦ 'Ρηγα.

 

 

Σ τοῦ Θοδωρῆ 'πό κατωθειό, 'που λέν 'ς τό Μεσημέρι,

 

 

ἐκλαίγασιν οἱ Σφακιανοί γιά τό κακό χαμπέρι,

 

 

κ’ οἱ Toύρκοι ‘ς τήν Ἀνώπολι τά 'παίζα τά παιγνίδια,

 

 

κάτω ‘ς τό Φραγγοκάστελλο τά ‘στέξα τά τσαντίρια.

 

 

οὖλα τά σπίθια καίουσι τ’ ἀμπέλια ξερριζώνου,

 

 

καί κόβουσι καί τσή μουρνιές τσ’ ἐληές τσή ξεπατώνου.

 

 

Κεντούσι τήν Ἄραδενα καί 'πάν ‘ς τόν Ἄϊ-Γιάννη,

 

 

προβαίν’ ἤ Ξανθομάλλινη καί τά μαλλιά τσή βγάνει,

 

 

κλαίει τσή θυγατέρες τσή, περίσσια τή μεγάλη,

 

 

πού προξενειό τσ’ ἐμπέψασι νά πάρουν καί τήν ἄλλη.

 

 

«Μαρία μ’ ἀπού σ’ εἶχα ‘γῶ ‘ς τό μέλι μαθημένη,

 

 

κ’ ἐδά σου δίδουν τά σκυλιά τή σφάκα ζυμωμένη. 446/1032

Είσοδος Μελών

Ποιός είναι online?

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 437 επισκέπτες και κανένα μέλος

Αναζήτηση