Ε τό Κάστρο τόν ἐπέψασι τό Δάσκαλο τό Γιάννη,

 

 

νά τόν ὑπᾶν εἰς τοῦ πασᾶ ἀπάνω 'ς τό ντιβάνι.

 

 

ἐσέρνασι τόνε πολλοί πεζοί καί ἀτιλῆδες,

 

 

τό δρόμο δρόμο τσ' ἔβανε τό ξένο ριτζατζίδες.

 

 

«κ’ ἄν θέλετ' ἄσπρα δίδω σας, κ' ἄν θέλετε παράδες,

 

 

 

μά ‘γ’ ἀπατατός μου τσ' ἔκοβα τσή μεγαλοβδομάδες.

 

 

 

ἄν θέλετ' ἄσπρα δίδω σας, κ' ἄν θέλετε τσικίνια,

 

 

μ.ἅ ‘γ’ ἀπατός μου τά 'κοβα κιανούς δέν εἶχα χρεία».

 

 

«Δέν θέλομ’ ἀπού τά’ ἄσπρα σου μουιδ’ ἀπού τό φλουρί σου,

 

 

μά 'κεῖνος 'που μᾶς ἔπεψε θέλει τήν κεφαλή σου».

 

 

Στο Κάστρ’ ὄντε τσ’ ἐβάνασι ‘πού τῷ Χανιῶ τή πόρτα,

 

 

μαδιού οἱ Τοῦρκοι τά γένεια τῶν 'σάν τοῦ Μαϊοῦ τά χόρτα.

 

 

ἔστεκεν ἡ Τουρκιά νά ἰδοῦν, οὖλοι μιτσοί μεγάλοι,

 

 

τσοί πρώτους πωσηκώσασι τοῦ βασιλειά κεφάλι.

 

 

Ἐπήγασι τσοί ‘ς τοῦ πασᾶ κ' ἤτονε ραμαζάνι,

 

 

 

«χίλια καλῶς ἐκόπιασες, ἄρχο Δασκαλογιάννη.

 

 

 

καλῶς τωνε τό Δάσκαλο τό πρῶτο τῷ κρουσάρω,

 

 

 

ἀπού μ' ἐμεῖνα κ' ἤλεγα (τσή χῶρες σου θά πάρω).

 

 

 

Καλῶς ἦρθεν ὁ Δάσκαλος μέ τό μεγάλο νάμι,

 

 

 

καί 'σείς οἵ γιάλλοι Σφακιανοί στραθιῶτες καπετάνοι».

 

 

 

Κ' ἀμέσως ἐδιάταξε σκαμιά, γιά νά καθήσου,

 

 

φαητό νά τῶνε δώσουσι, κρασί νά τσοί ποτίσου.

 

 

 

κ’ ἐπρόσταξε καί ‘νά καφέ, τοῦ Δάσκαλου τοῦ Γιάννη,

 

 

κ’ ἕνα τζιμπούκι γιασεμί χίλια τσικίνια κάνει.

 

 

Κ' ἀποκειας τόν ἐρώτηξε, «Δάσκαλε ποῦ νά σώσης;

 

 

'πέ μου κ’ ἴντα 'τό γῆ ἀφορμή πόλεμο νά σηκώσης;

 

 

Οἱ Σφακιανοί δοσίματα χαράτζια δέν ἐδίδα,

 

 

 

κ’ ἄδικα καί παραδικά γιά σέναν ἐχαθήκα.                714/1032

 

 

 

 

καί Σφακιανός δοσίματα δέν ἔδιδε ποτές του,

 

 

 

κ' ὁ βασιλειᾶς τῶν τά 'φηνε χατίρι τσή νενές του.

 

 

 

κ' ἄν εἴχετε παράπονα, ἔπρεπε νά τό εἰπῆτε

 

 

ἐμένα, 'πού 'μουν ὁ πασάς, καί νά μή σηκωθῆτε.

 

 

 

νά γράψω 'γῶ 'ς τό βασιλειά, καί σεῖς εἰς τή Σουλτάνα,

 

 

 

'ποῦ σᾶς ἀγάπα 'σάν παιδιά δίχως κιανένα πράμμα.

 

 

 

μόνο 'σηκώθης, Δάσκαλε, μέ τόν Μωρηᾶν ἀντάμι,

 

 

 

γιά νά χαθῆ τόσος λαός, καί σύ νά βγάλης νάμι.

 

 

 

τ’ ἀσκέρια τά βασιλικά ν’ ἀδικοσκοτωθούσι,

 

 

κ' ἀπού τσή Κρήτης τή Τουρκιά χιλιάδες νά χαθούσι.

 

 

'πάνω 'ς τά ὅρη, 'ς τά βουνά, εἰς τσ’ ἔρημες μαδάρες,

 

 

χιλιάδες ν’ ἀπομείνουσι γιανίτσαροι κ' ἀγάδες».

 

 

Κ' ὁ Δάσκαλος τόνε γροικά, γυρίζει καί τοῦ κάνει,

 

 

 

καπνόν ἀπού τό στόμα τοῦ κ' ἀποῦ τά ρθούνια βγάνει.

 

 

 

«Καλέ, ἴντα ‘ν’ αὐτά, πασά, 'που κάθεσε καί λέεις,

 

 

 

καί τό λαό 'π' ἐχάθηκε περίσσια τόνε κλαίεις ;

 

 

 

Πώπερασαν οἱ γιεκατό ἀπού 'ρθετε 'ς τήν Κρήτη,

 

 

κ’ ἐκάμετε τσοί Κρητικούς καί δέν ὁρίζου σπίτι.

 

 


 

μουιδέ καί τσ' ἀπατούς τωνε, μουιδέ καί τά παιδιά τῶν,

 

 

 

μουιδέ καί τή ζωή τωνε, μουιδέ τά πράμματα τῶν.

 

 

 

οὐλημερνίς εἰς τσ' ἐγκαριές, 'ς τά βάσανα καί κόπους,

 

 

 

καί 'σάν τά ζά τσοί διαχνετε, δέν τσοί θωρείτ’ ἀνθρώπους,

 

 

 

καί δέ γυρεύγετ' ἀφορμή, τό γαῖμα τῶν νά πχίτε,

 

 

καί νά σκοτώσετε 'Ρωμηό πολλά τό 'πιθυμῆτε.

 

 

 

κ’ ἔναι κ’ ἡ μόνη σας χαρά, νά ἰδῆτε σκοτωμένους,

 

 

 

ξεκοιλιασμένους 'ς τά στενά κ’ αἱματοκυλισμένους.

 

 

 

ἀπού δέ τσοί στιμάρετε μουιδέ ‘σά κλωσοπούλια,

 

 

 

γιά νά τσοί θάψουν ὕστερα τσοί βάνου 'ς τά σακκούλια. 742/1032

 

 

 

 

 

καί ἡ γαιτία εἶσται ‘σεῖς, κ’ οἱ γιάνομοι πασάδες,

 

 

π’ ἀφῆνετ' ἀχαλίνωτους τσοί γιανιτζαραγάδες.

 

 

 

π’ ἀφήνετε τσοί χρισθιανούς σέ τέθοια τυραννία,

 

 

ἀπού καί τ’ ἄγρια θεριά ἔχουσιν εὐσπλαχνία.

 

 

 

Ἀλήθεια ‘ναί κ’ οἱ ΣΦακιανοί δοσίματα δέ δίδου,

 

 

 

μουιδέ τή τυραννία σᾶς ἀκόμη δέ γνωρίζου.

 

 

 

μά 'γῶ 'βλεπα τσοί χρισθιανούς ἀπού 'ναί 'ς τό Σουλτάνο

 

 

τό πῶς δέν εἶναι τίβοτσι 'ς τόν κόσμο τόν ἀπάνω.

 

 


 

γι’ αὐτόνον ἀποφάσισα τή Κρήτη νά σηκώσω,

 

 

κ' ἀπού τά 'νύχια τῷ Τουρκῶ νά τήν ἐλευτερώσω,

 

 

πρώτας γιά τή πατρίδα μου, δεύτερο γιά τήν πίστη,

 

 

 

κ’ τρίτο γιά τσοί χρισθιανούς 'που κάθουνται ‘ς τήν Κρήτη

 

 

 

γιατί κ' ἄν ἦμαι Σφακιανός, παιδί τσή Κρήτης εἶμαι,

 

 

 

καί νά θωρῶ τσοί Κρητικούς ‘ς τά βάσανα πονεῖ μέ».

 

 

 

Καί ὁ πασάς χαμογελᾶ τά γένεια τοῦ χαϊδεύγει,

 

 

 

τήν μάνιτά του τή πολλή νά καταπιῆ γυρεύγει.

 

 

 

Πάλι ξαναρωτᾶ τόνε «'Πέ μου Δασκαλογιάννη,

 

 

 

ποιός ἔν’ ἀπώχεις 'ς τό Μωρηά, καί φίλον εἰς τή Μάνη ;

 

 

 

καί 'πέ μου οὔλη τή δουλειά, καί πράμμα πώς πηγαίνει,

 

 

 

καί πῶς σᾶς ἐγελάσασι κ’ ἐχάθητε καϋμένοι ;

 

 

 

'Πέ μου γιά ὅσα σ' ἐρωτῶ καί μά τ' αὐτή τήν ὥρα,

 

 

 

θέ νά σέ πέψω τό εὐτύςς εἰς τῷ Σφακιῶ τή χώρα».

 

 

 

Δέ στέκει ν' ἀφουκράζεται πλειόν ὅ Δασκαλογιάννης,

 

 

 

λέει τοῦ «σώπασε, πασᾶ, μόνον τά λόγια χάνεις,

 

 

 

κομμένο ‘ναί τό δίχτυ σου, τό ψάρι δέν τό πιάνεις,

 

 

 

πασά, κατέχω τό καλά, πῶς θέ νά μ’ ἀποθάνης.

 

 


 

καί λέω σου τό φανερά, οὖλα ἤσαν ἀπό 'μένα,

 

 

καί ὅ,τι θέλεις κάμε μου, μή βλάψης πλειό κιανένα.        770/1032