Η ΒΑΠΤΙΣΗ.

Η βάπτιση του παιδιού ήταν μεγάλη γιορτή για την οικογένεια.

Η επιλογή του σύντεκνου (αναδόχου) γινόταν με κάποια κριτήρια, στις περισσότερες περιπτώσεις ο σύντεκνος επιλεγόταν

από το πατέρα του παιδιού για να επισφραγίσει μια φιλία ή εκτίμηση, σε άλλες περιπτώσεις η επιλογή του σύντεκνου γινόταν

για να σβήσει μια βεντέτα ή ακόμα και για να γίνει φίλος της οικογένειας ένας δυνατός παράγοντας της τοπικής κοινωνίας.

Ο νονός ή πρωτοσύντεκνος επέλεγε μερικές δεκάδες αξιόλογα άτομα(σέρτες), ικανά στο χορό και το τραγούδι και πήγαιναν

στην  εκκλησία για την τέλεση του μυστηρίου της βάπτισης του παιδιού.

Τα παλαιά χρόνια δεν πήγαιναν οι γονείς στο ναό, αργότερα άλλαξε το έθιμο και

δεν πήγαινε η μητέρα του παιδιού, σήμερα πάνε όλοι.

Μετά το μυστήριο κρατώντας το παιδί πήγαιναν στο σπίτι του παιδιού όπου ακολουθούσε διασκέδαση με ριζίτικα όπως το

παρακάτω:

<<Σαν εβαφτίστην το παιδί να πούμε να τραγούδι.

Να το χαρού οι γονέοι ντου και να το μεγαλώσου

Και να το μπέψου στο σκολειό γράμματα να του μάθου.

Να το χαρεί και ο νονός και να το στεφανώσει

Να του βαφτίσει και παιδί - Να του βαφτίσει και παιδί>>. 

 

μα και μαντινάδες, χορό,  άφθονο κρασί και γεύμα πλουσιοπάροχο. Το γλέντι συνεχιζόταν για περισσότερες της μιας ημέρας,

με τους συγγενείς των γονέων να παίρνουν στα σπίτια τους συντέκνους και να τους τραπεζώνουν.

Στον  αποχαιρετισμό έδιναν στον πρωτοσύντεκνο μια υφαντή πετσέτα και ένα σακούλι γεμάτο με κρέας.

      Οι σύντεκνοι είχαν αμοιβαίο σεβασμό, εδώ θα σας παραθέσω μια ιστορία που άκουσα από γεροντότερους

υπήρξε παλαιότερα ένας κτηνοτρόφος με το όνομα Δημήτρης Μανταδάκης, θέλησε να επισκεφθεί ένα σύντεκνο του

(αν θυμάμαι καλά στο Μελιδόνι), όμως μετά από πεζοπορία δύο ημερών διαπίστωσε ότι ο σύντεκνος του έλλειπε από το

σπίτι, η συντέκνισσα, του είπε ευγενικά να τον κεράσει όμως αυτός δεν πέρασε το κατώφλι του σπιτιού,

αποχαιρέτησε και έφυγε.