Λιάπης Σήφης (1850-1894).  Χαίνης, οπλαρχηγός.

 

 

 

Ο θρύλος της τελευταίας περιόδου της Τουρκοκρατίας,

ο ήρωας χαΐνης που έδρασε σαν εκδικητής των ανομιών του κατακτητή.

Ήταν από την Ίμπρο και από την ηρωική οικογένεια των Βολούδιδων, η  χειμερινή κατοικία του ήταν στο Βουβά.

Όπου υπήρχαν άνομοι κατακτητές ο Λιάπης με τις αιφνιδιαστικές του επιθέσεις τους εξόντωνε. 

Σβέλτος και  γρήγορος σαν άνεμος κατάφερνε να ξεφεύγει από τις ενέδρες των κατακτητών, μια φορά τον είχαν κυκλώσει οι κατακτητές σε συγγενικό του σπίτι, αυτός φόρεσε ένα σκαμπό στο κεφάλι και από πάνω το κάλυψε με κάποιο ρούχο και διέφυγε, αφού οι διώκτες του είχαν κτυπήσει  το σκαμπό και όχι το κεφάλι του. 

Η καταδρομική ομάδα του ήταν ολιγομελής  αλλά αποτελούνταν από παλλικάρια διαλεγμένα όπως τον ανηψιό του Νίκο Γαλάνη από το Ροδάκινο, το Στέλιο Μαμάλιο, το Τσάκαλο, το Μανόλη Τσούρδο από το Ασκύφου, το Βαγιωνή κα.

  Το τέλος του παλικαριού (20-05-1894) προήλθε από Ελληνικό χέρι, ενεπλάκη σε φιλονικία στο λιμάνι του Πειραιά και τον σκότωσε ένα κακουρές όπως μας μεταφέρει το ποίημα.

Μοιρολόι της μάνας για το θάνατο του:

Έξεν υγιούς εγέννησα και τα έξε αντρειωμένους,

και τα έξε μου τσί φέρασι στην τάβλα σκοτωμένους.

Μα σύ ‘σουν ο καλύτερος , Σήφη μου παινεμένε,

κι ούλοι οι Τούρκοι τρέμασι εσένα, αντρειωμένε.

Απού τσί Τσιριντάνηδες αν είχα σου βαρούσι,

δεν ήτον παραπόνεση, γιατί κι αυτοί πονούσι.

Μα ‘να θεριό που το ‘τρεμε Ανατολή και Δύση ,

κρίμα ‘τον ένας κακουλές να μου το καταλύσει.

 

 

 

 

Μια ακόμα φωτογρφία του ήρωα.

 

 

 

 

INB26062009

ΕΠΙΚ14022013