Normal 0 false false false EL X-NONE X-NONE MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-qformat:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:11.0pt; font-family:"Calibri","sans-serif"; mso-ascii-font-family:Calibri; mso-ascii-theme-font:minor-latin; mso-fareast-font-family:"Times New Roman"; mso-fareast-theme-font:minor-fareast; mso-hansi-font-family:Calibri; mso-hansi-theme-font:minor-latin; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

Λεντάρης Στρατής.

Ήρωας οπλαρχηγός και γενναίος αγωνιστής.

Τραυματίσθηκε στην επανάσταση του 1866-69 και πέθανε από τα τραύματα του.

ΙΝΒ07052013

Αν. Μαρινάκης. Οπλαρχηγός από το Ασφένδου αγωνίσθηκε στην επανάσταση 1866-69.

Διακρίθηκε στη μάχη Φαζού (18 Ιαν 1867) όπου πρώτοι οι Ασφενδιώτες ξεκίνησαν την νικηφόρα μάχη.

ΙΝΒ04032012

Τσόντος Λάμπης ή Τσοντολάμπης. Καπετάνιος επανάστασης 1866-69.

Κορυφαίος καπετάνιος της Κρητικής επανάστασης 1866-69, όπου μέτωπο αγώνα και αυτός μέσα. Συμμετείχε στις συνάξεις του Ομαλού και των Μπουτσουναρίων όπου αποφασίσθηκε η έναρξη του αγώνα. Υπογράφει κείμενο διαμαρτυρίας που στάλθηκε στο σουλτάνο.

Παίρνει μέρος ως καπετάνιος τον Αύγουστο του 1866 στις αψιμαχίες της Κανδάνου και το Σεπτέμβριο στις μάχες εναντίων του Μουσταφά που αγωνιζόταν να ελευθερώσει τους ομοθρήσκους του.

30 Σεπτεμβρίου 1866 τον βρίσκουμε να μάχεται στη περιοχή των Λάκκων και μετά στις Αλιάκες Χανίων.

Στις 3 Οκτωβρίου οι καπετάνιοι Τσοντολάμπης και Καρκαβάτσος παρατάχθηκαν στη περιοχή του Στύλου για να αναχαιτίσουν την ορμή του Μουσταφά χωρίς επιτυχία.

Στις 30 Οκτωβρίου 1866 με την έγκαιρη άφιξη του σώζει σώμα αγωνιστών που το κυνηγούσαν οι Τούρκοι στη περιοχή των Πεμονίων.

Το Νοέμβριο του 1866, τραυματίζεται στη μάχη πάνω από τους Λάκκους αναρρώνει και συνεχίζει.

Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι όπου μάχη και το Τσοντολάμπης με τους άνδρες του ήταν μέσα.

Τίμησε τα Σφακιά.

ΙΝΒ27042013

Γεώργιος Νικολαίδης – Βουρβαχάκης (1820-1907). Νομικός και αγωνιστής της λευτεριάς της Κρήτης, ιδιαίτερα για την επανάσταση του 1866-69 θα λέγαμε ότι ήταν ο πολιτικός συντονιστής της.

Γεννήθηκε στα Σφακιά το 1820. Γόνος του Νικόλαου Βούρβαχη αγωνιστή του 1821 μετά την επανάσταση ακολούθησε το πατέρα του στη προσφυγιά. Τα μαθητικά του χρόνια τα έκανε στην Σύρο και την Αθήνα. Σπούδασε στο AIX-EN-PROVENCE της Γαλλίας, το 1843 τον βρίσκουμε στη Πίζα της Ιταλίας από όπου παίρνει το δίπλωμα της Νομικής. Το περήφανο Σφακιανό έλκουν περισσότερο οι αρχαιολογικές μελέτες μάλιστα για κάποια χρόνια διετέλεσε αντιπρόεδρος της Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Το 1854 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα στην οδό Ηρώδου του Αττικού 15. Αγωνίσθηκε και κατάφερε να αναδείξει το Ολυμπιείο που μέχρι τότε στέγαζε ένα καφενείο. Βαθύς γνώστης του Ομήρου είχε συγγράψει μελέτη ΄΄Περί της στρατηγικής της Ιλιάδος΄΄.

    Αν και ευκατάστατος δεν έμεινε αδιάφορος στις δοκιμασίες της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Κρήτης.

Ήταν από τους πρώτους που κατέβηκε στη Κρήτη με την έναρξη της επανάστασης του 1866-69 μαζί με τον αδελφό του Κωσταντίνο Βούρβαχη. Ο ιστορικός Ι. Μουρέλος μας γράφει .....λησμωνών την άνεση και τη χλιδή της ζωής του στην Αθήνα, περιέτρεχε τα όρη και τις χαράδρες της Κρήτης με μύριες στερήσεις....η απεριόριστη αγάπη του προς την σκλαβωμένη πατρίδα τον έκαμε να περιφρονεί τον κάθε κίνδυνο.....

Τέλη Μαίου 1867 με προτροπή του καπετάνιου Δ. Πετροπουλάκη συστήνεται επιτροπή με πρόεδρο τον Γάλλο φιλέλληνα Φλουράνς και ένα από τα μέλη της, Γεώργιο Νικολαίδη Βουρβαχάκη με σκοπό να ενημερώσει την κυβέρνηση της Ελλάδας και να ζητήσει πρόσθετη βοήθεια.

Τον Οκτώβριο του 1867 επιστρέφει στη Κρήτη ως μέλος επιτροπής καθοδήγησης του αγώνα κατά εντολή του πρωθυπουργού Κουμουνδούρου. Η επιτροπή απαρτιζόμενη από τους Γ. Βουρβαχάκη, Σπ. Αντωνιάδη, Φ. Λιμπρίτη, Ι. Παπαδάκη  έπεισε με ιδιαίτερη δυσκολία τη Γενική Συνέλευση των Κρητών να μην δεχθούν τις προτάσεις του μεγάλου Βεζύρη Ααλή αλλά να συνεχίσουν τον αγώνα για ένωση με την Ελλάδα.

Τις επόμενες επαναστάσεις τις ενισχύει οικονομικά.

Στην επανάσταση του 1896 (76 ετών) τον βρίσκουμε ως επίλεκτο μέλος της Κεντρικής των Κρητών Επιτροπής η οποία αποτελείτο από τους Δεληγεώργη, Α. Ρωμανό, Α. Ρώμα, Α. Ρικάκη, Γ. Νικολαίδη, Ι. Λιμπρίτη, Φ. Νέγρη και Ι. Δαμβέργη. Ο βασιλεύς Γεώργιος έχοντας εμπιστοσύνη στο φλογερό πατριώτη του έδωσε 25.000 δραχμές από το ιδιαίτερο ταμείο του για τον αγώνα και αυτό αποκαλύφθηκε από σωσμένη απόδειξη του Α. Ρωμανού ταμία της παραπάνω επιτροπής.  Ποτέ δε ξέχασε την δικιά του προσφυγιά βοήθησε πλήθος ορφανών και άπορων οικογενειών Κρητικών που λόγω των επαναστάσεων ξενητεύονταν.

ΙΝΒ06022013