21 Φεβρουαρίου 2016.

Έφυγε πλήρης ημερών ο αγωνιστής του Θεού και των ανθρώπων ο παπά Γιώργης ο

Χιωτάκης.

Η αγάπη του για τα Σφακιά διάχυτη και εμφανής, η αγάπη του για τον άνθρωπο το ίδιο.

Αξέχαστη η βραδυά στο γάμο του Γερωνυμάκη του Σταύρο όπου μου έκανε την τιμή

να κάτσει δίπλα μου, η συζήτηση μαζί του για το Θεό αλλά και τα κοινά υπέροχη.

Εύχομαι στην πολυμελή οικογένεια σου να είναι καλά να σε θυμούνται.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΑΠΑ ΓΙΩΡΓΗ

Aπό το αρχείο των Χανιώτικων νέων παραθέτω τα ακόλουθα:

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟ 2004
Τον Μάιο του 2004 μετά από πρωτοβουλία του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων στην ιστορική εκκλησία της Θυμιανής Παναγίας είχε τιμηθεί ο π. Γιώργης Χιωτάκης.
Με αφορμή την εκδήλωση ο Αντώνης Πλυμάκης είχε αναφερθεί σε χαρακτηριστικά γεγονότα και προσωπικά δικά του βιώματα με τον «πλέον γνωστό ιερωμένο στην περιοχή των Χανίων, και πέρα από αυτήν» όπως χαρακτήριζε τον π. Γιώργη, κάτι το οποίο οφειλόταν όπως σημείωνε «στον αυθόρμητο χαρακτήρα του και στην προσπάθεια του να είναι πάντα παρών στα πάντα».
Εγραφε ο Α. Πλυμάκης: «Μπορεί να μην έμαθε πολλά γράμματα αλλά η διακονία του κοντά στους απλούς ανθρώπους και η αγάπη του για τα Σφακιά, και ο αγώνας στη βιοπάλη για να μεγαλώσει τα ένδεκα εν ζωή παιδιά του, του πρόσφεραν πολλά που ίσως δεν μαθαίνονται στα όποια σχολεία. Ποιος δεν θυμάται τις απλές ομιλίες του κατά τις οποίες πηγαίος και ειλικρινής, έστω και απλοϊκά, μιλούσε στις καρδιές των πιστών πολλές φορές με συγκίνηση και πόνο που τον έκαναν να δακρύζει. Αεικίνητος παπάς λειτούργησε σε παραλίες, σε κάμπους, σε φαράγγια, σε βουνοκορφές. Για πολλά χρόνια στο πανηγύρι της Οσίας Μαρίας στη Σαμάρια. Έφερνε το φως της Αναστάσεως σε δυο και τρία Σφακιανά χωριά πεζοπορώντας για ώρες. Στο Λουτρό, στην Αγιά Ρούμελη ή και στην Ανώπολη. Στον Προφήτη Ηλία στην κορφή της Τρυπητής και στον Άη Γιώργη στα έρημα πλέον Λιβανιανά».
Εκτός άλλων ο Αντώνης Πλυμάκης αναφέρεται και σε ένα περιστατικό από την αναβίωση του πανηγυριού στη Σαμαριά όπου παρών ήταν φυσικά ο παπα Γιώργης.
«Στο πρώτο πανηγύρι στη Σαμάρια, όταν το αναβιώσαμε, το οργανώσαμε κανονικά την 1η Απρίλη και τα νερά ήταν στο φαράγγι πάρα πολλά. Πολύ συχνά στο τμήμα του από το χωριό και κάτω μπαίναμε στα ορμητικά νερά ως τη μέση αφού βγάζαμε τα άρβυλα. Ο παπάς μας πού να βγάνει τα στιβάνια, που δεν τα αποχωρίζεται ποτέ. Βουτούσε μέσα και μετά κάθιζε σε κάποιο βράχο και σήκωνε ένα – ένα τα πόδια του για ν’ αδειάζουν τα νερά από τα στιβάνια. Είχε πάντα την επιθυμία να συμμετέχει στις διάφορες συζητήσεις ή εκδηλώσεις και να παίρνει τον λόγο έστω και αν προκαλούσε τη δυσαρέσκεια των οργανωτών γιατί πάντα είχε να πει μια κουβέντα απλή ή ίσως απλοϊκή φαινομενικά που όμως είχε βαθύ το νόημα και επροβλημάτιζε. Αγωνίστηκε για κάθε θέμα που αφορούσε καταπιεζόμενους ή αδικούμενους ανθρώπους όπου γης και δεν είναι λίγες οι φορές που μοίραζε έντυπα κηρύγματος ή προβληματισμού γραμμένα από τον ίδιο ή φωτοτυπημένα από κάποια βιβλία ή δημοσιεύσεις. Αγωνίστηκε για τους πολύτεκνους, μιας και γνώριζε και ο ίδιος πόσο δύσκολα μεγαλώνουν τα πολλά παιδιά σε μια οικογένεια.
Ποτέ, με όποιες δυσκολίες και αντιξοότητες, δεν έκανε πίσω. Μια χρονιά ξέσπασε την νύχτα καταιγίδα στη Σαμάρια και το πρωί ήταν δύσκολο να φτάσουμε ως το εκκλησάκι της Οσίας. Λειτούργησε μέσα στο δασικό φυλάκιο. Κι ακόμη, πάντα λεβέντης και μπρο-στάρης στο κρητικό γλέντι, στο ριζίτικο τραγούδι».

Αφιέρωμα από το Θανάση Πατεράκη για τον ιερέα μας.

ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΥΜΑΣΤΕ, ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΜΑΣ ΘΑ ΣΤΑΖΕΙ.......

ΑΓΙΟ ΤΟ ΧΩΜΑ ΚΙ ΕΛΑΦΡΥ, ΝΑ 'ΝΑΙ ΠΟΥ ΣΕ ΣΚΕΠΑΖΕΙ.............

ΙΝΒ22022016