ΘΑΝΑΤΟΣ.

Ο γνήσιος Σφακιανός θεωρεί τον θάνατο φυσικό επακόλουθο της ζωής γι αυτό και δεν τον φοβάται

πολλές φορές θα τον ακούσεις να τον σαρκάζεται κιόλας. Αντίθετα με τον εαυτό του θλίβεται ιδιαίτερα

με το χαμό συγγενικού ή φιλικού προσώπου.

Όταν πέθαινε κάποιος νέος στα Σφακιά οι άντρες που ήταν στενοί συγγενείς ή φίλοι του δεν έκοβαν τα μαλλιά τους και

δεν ξυρίζονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα  και έβαζαν ολόμαυρα ρούχα.

Ο πατέρας του νέου συνήθως άφηνε τα  γένια για πάντα.

Στο σπίτι του νεκρού όταν ο θανών ήταν νέος όλα βάφονταν μαύρα: καναπελίκια, τραπεζομάντιλα, σεντόνια κ.τ.λ.

Η μάνα ή γυναίκες από το στενό οικογενειακό περιβάλλον μοιρολογούνταν το νεκρό.

Οι γυναίκες που χήρευαν νέες έβαφαν μαύρα ακόμα και τα εσώρουχά τους.

Όταν ο νεκρός ήταν κάποιο σπουδαίο πρόσωπο ή έχαιρε μεγάλης εκτίμησης ή ήταν νέος το πένθος ήταν τοπικό

και για μεγάλο διάστημα, συνήθως για ένα χρόνο, δεν μπορούσε να γίνει στο χωριό ούτε γλέντι ούτε άλλη χαρμόσυνη

εκδήλωση.

Να σημειωθεί ότι τότε δεν έφτιαχναν φέρετρα για τους νεκρούς.

Η  εκκλησία είχε ένα φορείο που το έλεγαν καδελέτο και με αυτό μετέφεραν τους νεκρούς στο μνήμα όπου τους έβαζαν

τυλιγμένους με ένα σεντόνι.

Αργότερα κάθε χωριό θα αποκτήσει ένα φέρετρο για κοινή χρήση για όσους δεν είχαν χρήματα

να αγοράσουν. Τα ρούχα του πεθαμένου τα έδιναν οι συγγενείς του σε φτωχά σπίτια, σε ξένα χωριά, για να μη τα βλέπουν

και στενοχωριούνται.

Το 18ο αιώνα αν σκοτωνόταν ο αραβωνιαστικός μιας κοπελιάς αυτή έκοβε την πλεξούδα της και την έστελνε στο νεκρό

για να τον συνοδεύσει. Ακολούθως ο επόμενος γιός έπρεπε να παντρευτεί την κοπελιά.